Ота-оналаримиз бизнинг ердаги қуёшларимиз десак муболаға бўлмас. Бироқ барчамиз ҳам уларнинг қадрига ета оляпмизми? Афсуски, уларнинг ёнимизда экани жуда катта бахтлигини баъзилар англамаётгандек, назаримда. Ҳаётда шундай одамлар борлигидан хафа бўлиб кетасан киши.

Яқинда бир йигит ўз онасига: «Челакни тўлдирмайсизми сувга, қўлингизни белингизга қўйиб турмай, энди ўғил бола бўлиб мен ташийвераманми сувни?» дея дўқ ураётганининг гувоҳи бўлдим. Ёқамни ушладим: «Сени катта қилгунча шу шўрлик она қанча сув ташиганини биласанми?» дегим келди.

Гоҳида бошлиғининг туғилган кунига қўша-қўша тортлару совға-саломлар кўтариб кетаётган кишиларни кўриб, савол бергим келади: лоақал бир марта ўз ота­нгизга ҳам шундай совғалар берганмисиз?

Келинларимизнинг тили ширин. Қайнонасини ойижон, деб чақиришади. Лекин баъзилари шунча йиллар давомида ўз онасини шундай атаганмикан?! Нега энди ширин сўзини, меҳрини ўз онасига бермаган қиз, келин «унвон»ини олгач, қайнонасини бемалол ойижон дея ширинсухан бўлиб қолади?

Онаси олиб берган туфлини кўриб, бир қизнинг хуноби ошаяпти: «Мен бунақа туфли киймайман, бунақасини ҳеч ким менсимайди». Шунда унга эй, ақли калта, онангнинг оёғига разм солдингми? Ўзи йиртилган ковушда бўлса-да, сенга йиғиб-териб туфли олибди-ку! Сенга инсоф берсин, дейишдан ўзга чора тополмайман.

Кимларнидир хурсанд қилиш учун гул берамиз, ишларимиз тўғри бўлиши учун пул берамиз, омадимиз келса, қиммат ресторанларда дўстлар билан «ювамиз». Аслида совға-ю пуллар эвазига эмас, ота-онамизнинг туну кун қилувчи дуолари туфайли зафар тоғини забт этишимизни қачон англаб етарканмиз?! Ота-онамиз борлиги, уларнинг соғ-саломатлиги энг катта бахт эканини қани эди ҳаммамиз тушуна олсак…

Агар фикрларимга қўшилсангиз, ҳозироқ ўз ота-она­нгизни йўқланг, уларга меҳр беринг. «Шукрки, бахтимга сиз борсиз!», деган бир оғиз ширин сўз уларга бир дунё қувонч ҳадя этишини унутманг. Зеро, ота-оналар ҳаёт йўлларимизни ёритгучи ердаги қуёшларимиздир!

Нодира БЕГМАТОВА,

Тошкент вилояти