— Нима, эсингни едингми? Бу гаплардан эрингнинг хабари борми? — деди  дугонасининг айтган режасидан қўрқиб кетган аёл.

— Йўқ, айтиб жинни бўлибманми? — дея бамайлихотир жавоб берди, таксининг орқа ўриндиғида ўтирган иккинчи қиз.

— Нима қилганинг бу, ахир?

— Ҳали ёшман. Энди йигирма бирга кирдим. Орзу-ниятларим қанча! Нима, уларни хазон қилайми? Фарзанд кўриш ҳақида умуман ўйлаб ҳам кўрмаганман. У ортиқча ташвиш. Режаларимни барбод қилади. Аввало, «карьера» қилмоқчиман, фарзанд кўриш қочиб кетмайди. Аввал орзуларимга эришай, ундан кейин ўйлаб кўришим мумкин.

Саросимага тушган дугонаси уни бу йўлдан қайтаришга уринди:

— Ўйлаб кўр, абортдан кейин бир умр фарзанд кўролмай қолсанг, нима бўлади?

— Бундай бўлмайди. Намунча соддасан? Ўзинг ўйлаб кўр, туни билан уйқу йўқ. Тинимсиз хархаша, камига, қоматим ҳам бузилади. 

— Турмуш қуриб, фарзандли бўлиш ҳар бир қизнинг орзуси. Сен бўлсанг...

Дугонасининг қарори қатъийлигини кўриб, уни бу йўлдан қайтара олмаслигига кўзи етган қиз маъюс хўрсинди:

— Ўзинг биласан. Кейин афсусланмасанг бўлгани...

ТИРНОҚҚА ЗОР

— Яқинда никоҳ тўйимизга тўрт йил бўлади. Аммо ҳануз фарзандимиз йўқ. Мен билан олдин-кейин турмуш қурган қизлар ҳозир фарзандини эркалаб, суйиб ўтирибди. Лекин менда... Шифокорлар ҳам, табиблар ҳам ҳеч қандай айб йўқлигини айтди...

Ёши олтмишларга бориб қолган онахон тол тагидаги супада ўтирганча арзи ҳол қилаётган қўшни жувоннинг сўзларига қулоқ тутади. Уни овутмоқчи бўлади-ю, аммо яна жувоннинг дардли сўзларини эшитади. «Ахир, унинг ҳам сўзларини кимдир эшитиши керак-ку», ўйлайди ичида аёл. Жувон эса ич-ичини кемираётган изтиробларини тўкади.

— Менинг ҳам тунлари алла айтиб, бешик тебратгим келади. Биламан, турмуш ўртоғимга ҳам осонмас. Буни сездирмасликка ҳаракат қилади. Дўстлари билан бўладиган йиғинларга ҳам боргиси келмай қолган. У ўзини, мен эса ўзимни қийнайман. Қайнонам яхши аёл, бошқа биров бўлганида аллақачон жавобимни бериб юборарди. Қайнонам ҳам сабр қилиб кутяпти. Қанча орзу-ниятлар қилгандим. Инсон ҳаёти фарзанд билан нурафшон экан. Онамнинг биттагина қизиман. Ҳар сафар кўргани борганимда, «бирон хушхабар борми?» дея жовдираб турган кўзларига қарашга журъатим етмайди. Ахир, онажонимнинг ҳам хонадонимизга бешик кўтариб келгиси келади...

Аёл ҳиқиллаётган жувоннинг бошини силайди. Қароқларига тўлган ёшни енги билан артади. Маъюс, аммо юпатувчи оҳангда жувонга далда беради:

— Ўзим ҳам узоқ вақт тирноққа зор бўлганман, қизим. Ўн йилдан кейин эгизак ўғилли бўлдик. Балки бу бир синовдир. Сабрли бўл, бу синовдан юзинг ёруғ бўлиб ўт. Насиб қилса, фарзандларинг кулгиси хонадонингни тўлдиради. Ҳали кўрасан, қизим, Яратган ўша ёруғ кунларни насиб этади...

Озода ВАЛИЕВА