Талаба эдим, ижарада турардим. Ойига бир марта ота уйимизга келаман. Ҳар сафар кетаётганимда отам: «Манави ижара пулинг, буниси ўзингга харажат учун...», дея пул берарди.

Аммо бу ишнинг бир қизиқ томони ҳам бўларди: отам онамдан, онам отамдан яширинча озроқдан қўшимча пул беришарди. Онам рўмоли учига тугилган бир-икки сўмни бера туриб: «Отангга айтмай қўя қол!», дерди. Отам эса: «Ма, онангга билдирма!», деб қайта-қайта тайинларди. Аммо иккови ҳам бир-бирининг менга яширинча пул беришини жуда яхши биларди. Лекин ўзларини билмасликка солишарди, биз ҳам индамасдик. Уларнинг ҳар биримизга қиладиган бу иши кулгили ҳам туюларди, албатта. Бироқ чўнтакка қўшимча бир-икки сўм тушгани барибир яхши-да! Аммо ҳеч қачон бунга мазахўрак бўлишимизга йўл қўйишмаган...

Ўзим ҳам бола-чақали бўлдим. Уларнинг эрка, тантиқ бўлиб ўсмаслигига ҳаракат қиляпман. Тан оламан, фарзандларимга ойисидан яширинча пул берадиган одатим бор: «Ма, ёнингда бир-икки минг ортиқча юрсин. Керак бўлиб қолиши мумкин, фақат ойингга билдирма», дейман уларга. Аммо берадиган пулим ҳеч қачон катта бўлмаган.

Бугун ўзим ҳам худди ота-онам каби фарзандларимга яширинча меҳр кўрсатаётганимдан жуда катта лаззат ҳиссини туяман.

Муҳиддин МАЛЛАБОЕВ