Эркаклар қандай аёлларни кўпроқ ҳурмат қилади?

Кўпинча эркаклар тўғрисида гапирилганда уларнинг дийдаси қаттиқ, унча-мунчага эриб кетавермайдиган, ҳиссиётлардан-да кўра, ақл билан иш олиб борадиган хислатларига тўхталамиз. Бироқ унутмаслик керакки, улар ҳам инжа туйғулар эгасидир.

...Янгиқўрғондан Фарғонага бориш учун енгил машинага ўтирдим. Ҳамроҳларим — аёллар. Улар Марғилонга боришмоқчилигини айтишди. Ёнимда ўтирган, чамаси йигирма беш ёшлар атрофидаги аёлнинг оғзи тинмасди. Гапида маъно йўқ. Ёнида икки қизчаси ҳам бор. Айтишича, Марғилондан Янгиқўрғонга келин бўлиб тушган, ота-онасини кўргани кетяпти. У гапининг орасида шарфимни бошқача ўраш мумкинлигини ҳам қистириб ўтди. Эрини мақтади. Марғилонлик қизлар ҳақида гапирди. Қўйингки, жамоат жойида ўзини қандай тутишни ва нималарни гапириш мумкин-у, нимани гапириш мумкин эмаслигини билмасди.

Ҳамроҳлар ҳам уни хушламагандек эди. Унга нисбатан бирор гап айтишга ботина олишмади ёки дилини оғритишдан ўзларини тийишди. Аёлнинг  ўзини бундай тутиши менга ёқмади. Аммо унга мен ҳам танбеҳ бера олмасдим. Тўғриси, уни кўпчиликнинг олдида уялтиргим келмади. Ёнида ўтирганлар ҳолатини у умуман  ҳис этмасди. Уялиш, ибо, ҳаё ёт эди унга.

Марғилон йўлида ҳамроҳларим тушиб қолишди.

 Фарғонага йўл олдик. Йигирма тўрт-йигирма беш ёшлардаги ҳайдовчи йигит гап бошлади:

— Опа, шунақа аёллар ҳам бор-да. Бундай аёлларнинг оналари қандай тарбия берган? Қаерда, қандай гапириш кераклигини билишмайди. Баъзи аёллар борки, ўзига ярашмайдиган хатти-ҳаракатлари билан эркакларнинг  нафратини келтиради. Аёл бўлганидан кейин озгина бўлса-да уятчанроқ бўлмайдими, нима дедингиз, опа?

— Уйда қандай тарбия топган бўлса, шуни кўчага олиб чиқади-да, — дедим.

— Ҳа, опа! Ҳаммаси демоқчи эмасман, шундай аёллар бор, эрларига қандай муомалада бўлиш кераклигини билишмайди. Эри аёлига эътиборсиз бўлиб қолса, нолишади. Аслида, эрининг шу ҳолга тушишига ўзлари сабабчи. Бир зум ўтириб ўйлаб, танасига кенгашиб кўрмайди. «Нима учун эрим шундай бўлиб қолди, олдин бунақа эмасди?» деб мулоҳаза қилиб кўришса бўларди. Йигитларга ҳам иболи, уятчан аёллар ёқади. Шартаки аёллар эмас. Эри кўнглига ёқмайдиган ишни қилса, дўқ уриб, юзига қараб терс гапириб эмас, балки яхши гапириб, аразлаб, ҳаттоки, гапирмай қўйса, биз — эркакларнинг меҳримиз уларга нисбатан янада ошади. Юмушларидан ортиб ўзига қараб, қош-кўзига сурмани канда қилмай қўйиб юрадиган, қиммат бўлмаса-да, оддий матолардан тикилган миллий кўйлакларни киядиган, ҳар қандай шароитда тоза, озода ва покизаликка эътибор қаратадиган, ширин гапирадиган, хоҳ уйда, хоҳ  жамоат жойида бўлсин, керакли гапни айтадиган аёлларни жуда ҳурмат қиламиз.

— Турмуш ўртоғингизда, менимча, шундай хислатлар бор, шундайми?

— Худога шукр! Аёлим яхши. «Эрни эр қиладиган ҳам, қора ер қиладиган ҳам хотин», деб бекорга айтилмаган. Уйга бойликни келтирадиган, уни кетказадиган ҳам аёл. Унинг фазилати бойлик ва баракани хонадонга олиб киради ёки йўқ қилади.

Бу оддийгина ҳайдовчи йигитнинг гаплари менинг ҳайратимни оширарди.

...Аёлларни таъсирчан, кўнгли юмшоқ, деб ўйлардим. Оддий ҳайдовчилик билан рўзғор тебратаётган йигитнинг гапларидан кейин йигитлар ҳам гўзал қалб эгаси эканини чуқур ҳис этдим. Аёлларимиз хафа бўлмасин-у, уларга насиҳат тариқасида оила қўрғонингиз, суянчингиз бўлган эрингизни тиниқ ойнадек қалбидан эътиборингизни дариғ тутманг, дегим келди.

Ҳилола ЮНУСОВА,

Учкўприк тумани