Пайшанба
11-Сентябр 2025
Табассум Шоший янги узатган қизининг ҳайитига атиги тўртта тоғора юборди.
Бу камида қирқ-элликта тоғора кутган қайнонани шарақлатиб қайнатиб юборди. Келинга:
— Вой-бў, отанг — кимсан Табассум Шоший бўлса ҳам зиқна, ҳиммати йўқ, қуруқ одам экан-ку?! Атиги тўрттагина тоғорани ликиллатиб юборибди уялмасдан. Шунақа дарди — касали бор экан, менга айтмайдими?.. Мен ўзим тўлдириб ташлардим. Ҳайитга бир кун қолди-я. Мени эл-юрт олдида шарманда қилдиларинг. Ҳей, ўғлим қўймаса ҳам, мана, мен ўзим талоқ қўйдим. Жўна, кучала еган жойингга бориб тириш. Йўқол кўзимдан!
— Ойижон, мен сиз билан никоҳдан ўтмаганман, шекилли, — деди келин оҳиста пичинг қилиб.
— Тилинг қирқилсин, — деди қайнона қайнаб.
— Қарғаманг, ойижон, мен каттароғини айтишим мумкин, — деди келин менинг совунимга кир ювмабсиз деган оҳангда.
— Каттароғи нима экан? Айт, ичингда қолиб кетмасин!
— Айтайми?
— Айт!
— Айтмай қўяқолай инфаркт қип қўйишим мумкин.
Бу гап бир канистр бензин сепгандай жанжал алангасини гуриллатиб юборди. Қайнона шартта гўшакни олиб, Табассум Шошийга телефон қилди:
— Вой-дод! Қутқаринглар, бу офат-касофатдан! Ҳозир қизингизни кўч-кўрони билан олиб кетинг, бўлмаса, ярим соатда... ўлигини олиб кетасиз!
— Бўпти, қизимиз керак бўлмаса, олиб кетамиз, оёғингизнинг тагига хор қилиб ташлаб қўйган қизимиз йўқ! Лекин аввал ҳамма тоғораларни очиб кўрдингизми?
— Йўқ, учтасини очиб кўрдим. Биттасида бўғирсоқ, биттасида қатлама, учинчисида ярмигаям тўлмаган норин, қазисиям йўқ. Тўртинчиси нима бўларди: варақими, ўзингизга ўхшаган бирон бемаза овқат бўлса керак. Яхшиси, ўзингиз келинг, ўз кўзингиз билан кўриб кетинг!
— Хўп бўлади, ҳозир етиб бораман!
Орадан беш дақиқа ўтмай, Табассум Шоший етиб борди. Қиз отаси эшикдан кириши билан бўйнига осилиб йиғлаб берди.
— Адажон, мени тез бу ялмоғиздан қутқаринг, бўлмаса, ўлиб қоламан!
— Қизим, кетишга шошилма, булар ҳаммаси яхши одамлар, қараб тур, бирпасда яхши одамлар бўлиб қолишади, — деди-да, қудасига: «Қадамойи, яқинроқ келинг, тўртинчи тоғорадаги нарсаларни ҳам бир кўринг, мана, бир пачка «кўк»идан, мана буниси «Нексия»нинг калити. Бу эса куёвим номига ёзилган техпаспорт. Энди, қизимни олиб кетаверайми?..
Қайнонанинг юзига бирдан табассум югурибди, бир бойлам пулни олиб, бармоғида пириллатиб кўрди. Техпаспортни кўзига яқин олиб келиб, ўқиб кўрди. Бирдан пластинканинг ҳақорат томони ағдарилиб, мақтов томони ишлаб кетди. Қайнона:
— Шоший қудамнинг мардлигини билардим. Таги кўрган зотлардан. Келиним ҳам пошшахон келин, дунёда биттагина! Маҳалла оқсоқолидан ўргилай, келин тоғораларни қисқартиргани яхши бўпти-да. Исрофгарчиликнинг олдини олган-да! Аслида келин ҳайитига атиги битта тоғораям етиб ортади.
Табассум Шоший:
— Қизимни олиб кетайми? Ёки тоғораними?
— Вой, ақлли қудам, иккалови ҳам қолаверсин! Ўзингиз бир коса мастава ичиб кетинг!..
Маҳалла фуқаролар йиғинида ишлайман. Иш шундай болалаб кетганки асло сўраманг. Бир зум ҳам тиним йўқ. Кечаси соат ўн иккига яқин уйга келиб, овқат ейишни ҳам насия қилиб ухлагани ётгандим, эрталаб тонг саҳарлаб раис телефон қилиб қолди.
Батафсил
(фельетон)
– Энди, жўражонлар, электр энергетикаси – бу жудаям жиддий нарса-да, – деди электр энергетикаси учун масъул идора бошлиғи Мазарип Қултўраев улфатлари билан суҳбатда. – Айниқса, ҳозирги аёзли кунларда бунинг долзарблиги ҳар қачонгидан ҳам юқори бўлади. Мана мен, куну тун одамларни ўйлайман: светсиз ўтирганлар сон мингта, улар қандай кун кечиряпти, дейман.
Батафсил
Атимбек Порсаевич кечагина катта мажлис ўтказганига қарамай, бугун шошилинч равишда ходимларини яна йиғилишга тўплади.
Батафсил
Маҳалла фуқаролар йиғинида ишлайман. Иш шундай болалаб кетганки асло сўраманг. Бир зум ҳам тиним йўқ. Кечаси соат ўн иккига яқин уйга келиб, овқат ейишни ҳам насия қилиб ухлагани ётгандим, эрталаб тонг саҳарлаб раис телефон қилиб қолди.
(фельетон)
– Энди, жўражонлар, электр энергетикаси – бу жудаям жиддий нарса-да, – деди электр энергетикаси учун масъул идора бошлиғи Мазарип Қултўраев улфатлари билан суҳбатда. – Айниқса, ҳозирги аёзли кунларда бунинг долзарблиги ҳар қачонгидан ҳам юқори бўлади. Мана мен, куну тун одамларни ўйлайман: светсиз ўтирганлар сон мингта, улар қандай кун кечиряпти, дейман.
Атимбек Порсаевич кечагина катта мажлис ўтказганига қарамай, бугун шошилинч равишда ходимларини яна йиғилишга тўплади.
«Эй хумпар! Кап-катта олий маълумотли, бола-чақали одам ёнимга пул деб келишга уялмадингми?..» – менга шундай танбеҳ бераётган, дафтаримдан кўчириб мактабни амаллаб тугатган «иккичи» тадбиркор дўстим олдида бошимни эгиб мулзам бўлиб турар эканман, унга учрашиб хато қилганимни сездим.
Комила стюардессаликка ишга жойлашганидан кейин дастлаб уни Хитойга бориб келадиган самолётга «белгилашди». Шунақа «от бозори»да ишлаб турса, яхшилаб пишиса, озроқ вақтдан сўнг «ответственни» рейсларга ўтказиладиган бўлди.
