– Сен менга яна сариқ рангли гул олиб келдинг, – қовоқ осди Лола.
 

Лабларини буриб бироз тисарилиб, юзини ярим тўсиб турган бир тутам соч орасидан Мансурбекка қаради.
Қўлларида уч дона сариқ гул, юзлари хиёл пастга қараган. Уялишсимон, киприклари тез-тез пирпираб турарди.
Лоланинг кўнгли алланечук меҳр билан товланиб кетди.
Катта-катта қадам ташлаб гул тутиб турган қўлидан маҳкам тутиб олди.
– Майли, ният қилиб олиб келибсан.
– Ахир сендан каттаман, қачон сизлашни ўрганасан?
– Хўп, катта бўлсанг нима бўпти?! Болалигимдан шундай ўрганганман-ку.
– Сенга ҳали айтишмадими?
Мансурбек нигоҳини ҳали ердан узмас, нимадир айб қилгандек турарди.
– Хўш, нимани айтишлари керак? Ахир бугун келдим Тошкентдан.
Лола бир қошини юқорига кўтариб Ман­сурбекнинг лабларига интиқ боқарди.
– Келаси ҳафта унаштирув, ёзнинг охирларида тўй бўлар экан. Ҳаммасини ҳал қилишибди.
– Қанақа тўй? Кимнинг тўйи?..
– Сенга муносибманми – йўқми, билмадим, аммо уйдагиларга сени келин қилишларини бир илож қилиб айтдим.
Лола юзларини бирдан ерга томон буриб олди, ўнг оёғи учи билан ер чизиб бироз жим қолди. Сукутни бўлиб, титрана-титрана пичирлади.
– Нега мени огоҳлантириб қўймадингиз? Ахир ҳали билмайсизку мени кўнглим борми-йўқми сизда?
– Билмасам...
Бош чайқади Мансурбек.
Лола сариқ гулларни маҳкам қучганича ер чизиб турар эди...

Нуриддин ЗИЁ