Қилаётган ҳар бир хатти-ҳаракатимиз, интилишимиз ҳеч қачон изсиз кетмаслигига, улар муносиб эътибор ва эъзоз топишига мен яна бир бор ишонч ҳосил қилдим.

…2007 йилда отам мен — етти яшар қизчани каратэ тўгарагига олиб борганида бир кун келиб спортнинг шу тури бўйича жаҳон чемпионига айланишимни хаёлимга ҳам келтирмаган эдим. Машғулотларга олдинига унча катта қизиқиш билдирмай қатнаша бошладим. Айниқса, каратэдаги махсус машқларни бажариш, усулларни ўзлаштириш кишидан алоҳида ҳушёрлик, қунт, зийраклик ва чаққонлик талаб этар эди. Тўғрисини айтсам, бундай машғулотларда қийналган пайтларим ҳам бўлган. Лекин менга умид билан кўз тикиб турган отамнинг, оиламизнинг орзуларини армонга айлантириб, бошлаган йўлимни чала ташлаб кетишга ботинолмасдим. Оилам эса, менга жуда катта ишонч билан қарарди. Уларнинг тасаввурида мен фақатгина чемпион, чемпион бўлганда ҳам жаҳон чемпиони бўлишим керак эди. Ишқилиб, бу ниятлар холис экан. Менга билдирилган бундай катта ишонч куч-қувват бағишладими, билмадим, ҳар ҳолда мен ҳаракатларим ва машқларим самарасини кўра бошладим.

Бугун ўйласам, ўшанда устозим — мураббий Ҳакимбой Фатҳиддинов менда катта спортчиларга хос интилувчанликни кўра олган экан. Устозимнинг бундай муносабати менга катта далда бўларди.

Ота-онам қувончи

2011 йилда Ўзбекистон миллий терма жамоасига аъзо бўлдим. Ўшанда янги мураббийимиз Хўжамқул Хўжамқулов «Энди сен халқаро майдонларда юртимиз шарафини ҳимоя қиласан», дегани ёдимда. Шундан сўнг катта-кичик мусобақаларда қатнашдим. Ота-онам муваффақиятларимни кўриб, ўзимдан ҳам кўпроқ қувонишарди.  

2012 йилда Тошкент шаҳрида ўтказилган жаҳон кубоги мусобақалари иштирокчиси бўлдим. Бу менинг жаҳон миқ­ёсидаги учрашувларда биринчи иштироким эди. Эсимда, ўшанда жуда ҳаяжонландим. Агар шу мусобақада ғолиб бўлолмасам, ота-онам, устозларим, она Ватаним ишончини оқлаёлмайман-ку, деган хавотир мени тарк этмаган. Лекин устозларимнинг кўрсатмалари, мунтазам шуғулланиш, тинимсиз машқлар ўз самарасини берди. Мен мусобақанинг якуний босқичида ҳам ғолибликни қўлдан бериб қўймадим. Ва ниҳоят, ўн икки ёшимда жаҳон чемпионига айландим.

Ишонч ва ҳадик

Японияда 2013 йилда ўтказилган спорт мусобақаларига қаттиқ тайёргарлик кўрдим. Энди менинг ўзимда ҳам ғалабага қатъий ишонч пайдо бўлган эди. Аммо спортда охирги сониягача вазият ўзгариб қолиши мумкин. Буни бизга устозларимиз кўп уқтиришган. Японияга жўнаб кетар эканмиз, менда ҳам ишонч, ҳам ҳадик бор эди.

Кўплаб мамлакатлардан энг сара спортчилар қатнашадиган бу мусобақадаги иштироким ҳаётимда катта бурилиш ясади, деб айта оламан. Ўшанда кўпчиликнинг ишончини оқлаш жаҳон майдонларидаги ғалабадан ҳам қийинроқ эканини ҳис қилганман. Японияда бизни энг муҳташам меҳмонхонага жойлаштиришди. Мен эса, то мусобақа якунланиб, медаллар топширилгунча ғалабадан бошқа ҳеч нарсага эътибор қилмадим. Рақибларим жуда маҳоратли спортчилар эди. Майдонга чиқишим олдидан мураббийимиз мени янада руҳлантириб қўйди: «Сен албатта ғолиб бўлишинг шарт!»

Майдонга тушганимда, биласизми, нимани ўйладим? Ота-онамни. Мен уларнинг орзуларини рўёбга чиқаришим шарт эди.

Мусобақа жуда кескин ўтди. Ҳар бир иштирокчи фақат биринчилик учун курашарди. Бу мусобақада, яна икки марта жаҳон чемпиони бўлиш менга насиб қилди. Бундай қувончдан ўзимни тутолмай қолдим: ҳаяжоним чексиз эди.

Президентимизнинг улкан эътирофи

...2017 йилнинг 15 октябри бир умр ёдимдан чиқмаса керак. Шу куни Урганч шаҳридаги Ёшлар марказида Президентимиз Шавкат Мирзиёевнинг шахсан ўзлари менга «Spark» автомобилини совға қилдилар. Бу ҳаётимдаги энг қувончли воқеа бўлди. Мен шу пайтгача уч карра жаҳон чемпиони бўлганимда ҳам бунчалик қувонмаган, бунчалик ҳаяжонланмаган эдим. Шунда ҳис қилдимки, эътироф дунёдаги энг катта ғалаба экан.

...Бундан ўн йил олдин Гурлан туманининг Олға қишлоғидаги 5-сонли умумтаълим мактабининг биринчи синф ўқувчиси эдим. Балки ўшанда уйимдагилар мени қўлимдан етаклаб, спорт тўгарагига олиб бормаганида, устозларим чин дилдан каратэ сирларини ўргатмаганида, жаҳон чемпиони деган юксак номга, давлатимиз раҳбарининг улкан эътибори ва эътирофига сазовор бўлолмасдим. Бундай эътироф келажакда эришишим зарур бўлган улкан ғалабалар учун олдиндан берилган бўнакдир, деб биламан. 

Буларнинг  барчаси учун ота-онамга раҳмат!

Мендек ёшларни чексиз қўллаб-қувватлаётган Президентимга раҳмат!

Она юртим — Ўзбекистонимга раҳмат!          

Шириной РАҲИМОВА,

Гурлан маиший хизмат касб-ҳунар коллежи ўқувчиси