АЁЛЛАР НИМА ДЕЙДИ, АЁЛЛАР?
Шоди Хуррамович катта бир корхонанинг директори. Отли-обрўйли. Кимсан Шоди Хуррамович! Кунларнинг бирида кечқурун ишдан ҳориб- чарчаб келган Шоди Хуррамовични аёли хавотирли қаршилади.
Шоди Хуррамович катта бир корхонанинг директори. Отли-обрўйли. Кимсан Шоди Хуррамович! Кунларнинг бирида кечқурун ишдан ҳориб- чарчаб келган Шоди Хуррамовични аёли хавотирли қаршилади.
Карантиндан олдин ўғлимизнинг тўйини қилиш учун унаштириб қўйган эдик. Буни қарангки, орада карантин бошланиб, тўйнинг белига тепди. Кутишдан бошқа чорамиз қолмади. Илож йўқ. Элга келган тўй-да.
Журналистика касбининг ўзига хос ажабтовур олами бор. Журналист деган мардум кунда-кунора бирор «бошоғриқ»қа учрайди, қизиқарли бир ҳангома устидан чиқади. Баъзан ёш боладек соддалиги ҳам бу фидойи инсонлар танлаган касбига мос. Касб байрами арафасида иш жараёнида, ҳаётда содир бўлган «бир қайнови ичида» гаплар, айрим воқеаларни ёдга олмоқчи бўлдик.
Бешинчи синфдалигимдаёқ газетага мақола ёза бошлаганман. Еттинчи-саккизинчи синфларга чиқиб шеърлар, кичик-кичик ҳикоя, масаллар ёзардим. Мактабни тамомлаган даврларимда эса газетачиликка қўлим анча келишиб қолганди.
Олимбой ака келинини кутиб олиш учун раисдан «Волга»ни сўраб, қоқ пешинда станцияга чиқди. Поезд келиб вагон эшигидан ўғли Тантибой билан келинининг қораси кўриниши биланоқ пешонасига шарт этиб биттани туширди! Бай-бай-бай! Келин деган ҳам шундоқ, латта қўғирчоқ бўладими? Ойдеккина экансан-ку, ола-байроқ кийимларга бало борми? Ўзинг-ку, ҳомиладорсан, сипороқ кийинмайсанми, қизталоқ!
Одамнинг шарманда бўлиши жуда осон экан. Ўн беш кун шифохонада ётаман деб, элу-юртга масхара бўлаёздим.
Ниҳоят, ўғилни уйлайдиган бўлдик. Ўзига қолса ҳали-бери уйланиш хаёлига келмайди. Ҳозир қайси бола «Ота, менга хотин олиб беринг!», дейди?
Саводсизликни тугатиш бўйича ёппасига ўқув курслари очилиб унга сал ҳарфни таниган «саводи» борларни ҳам ишга олишаверишган экан. Қишлоқда Рўзмат деган алифни калтак дейдиган кишини мактабга ўқитувчи қилиб қўйишибди. Туман маорифининг катталари:
Бунга анча йииллар бўлди. Ўткир Ҳошимовни сўраб Дўмбирабодга боргандим. Ёзувчи ҳовлисида экан, дарров ичкарига бошлади. Чоғроққина ҳовли, дарахт шохларида ғарқ пишиб етилган мевалар қуёш нурида товланади.
«Болчуг» (ўзбекчасига Балчиқ) меҳмонхонаси номерига жойлашган Умарали Норматов устки кийимларим ғижимланмасин деб ечиб, жавонга илиб қўяди. Кейин оёғини узатиб бироз каравотда чўзилади.
БОШЛИҚ: (телефон орқали котибага) Қани, номзодларни навбати билан битта-битта таклиф қилинг-чи. (гўшакни қўйиб ўз-ўзича) Кўрайлик, қайси бири талабимизга жавоб бераркин?!.
«Ҳар қандай санъаткор ижодиёти унинг шахсияти билан чамбарчас боғлиқ. Мухлисларнинг таниқли ижодкорлар ҳаётига қизиқишлари ҳам бежиз эмас. Томири хушчақчақ аскиялар, бетакрор, серзавқ қочиримлар водийси – Фарғонага туташ Эркин Воҳидов ҳаётда ҳазил-мутойибага мойил, ўзи ҳам ҳазилкаш, қувноқ одам эди...»
Бундан ўттиз йил аввалги гап бу. Ўшанда ёзувчилар уюшмасида ишлардим. Халқаро муносабатлар бўлимидаман, ишим – чет эллик ёзувчиларни кутиб олиш, Самарқанду, Бухоро, Хиваларни айлантириб, яна кузатиб қўйиш.
— Сен, албатта, фолбинга боришинг керак, — деди менга тоғам. — Ўтмиш, бугун ва келажакни ақл бовар қилмас даражада тўғри башорат қилади…
Хориижий мамлакатларда кенг нишонланадиган, арчасиз ўтмайдиган «Рождество» 31 декабрь куни Янги йил байрамига уланиб кетади. Ҳар бир хонадон арча ясатади, чироқлар билан уйи атрофини безатади.
Латвиянинг Рига шаҳри марказида бутунлай қайта ишланадиган чиқиндилар – пластмасса, шиналар, электр чироқлардан ясалган ноодатий 9 метрлик арча ўрнатилди.
Жисми ва руҳи соғлом бўлган одамгина том маънода ўзини бахтли ҳис эта олади. Негаки, инсон учун энг катта бахт ва бойлик саломатлигидир.