Умид — Сизифона меҳнат

Николай Кун «Қадимги юнон афсона ва ривоятлари» китобида Сизиф ҳақидаги мифни Гомернинг «Илиада» достони асосида батафсил баён этган.
 

Камбағал ота ва тиланчи

Камбағал ишчи бир куни ишдан ҳайдалди. Бошқа даромади бўлмагани учун болалари уч кун овқатсиз, нонсиз  қолди. У одам иш қидириб қаёққа борса, «иш йўқ» деб эшикни юзига ёпишди. Устма-уст уч кун оч қолган болаларнинг хархашаси онанинг юрагини эзиб юборди. Чорасизлик билан турмуш ўртоғига: «Кўряпсизми болаларни?

Расолик истаги устозлар ўгити

Яқинда шоир ва таржимон Матназар Абдулҳакимнинг (жойлари жаннатда бўлсин) суҳбатларини ўқидим. «Мумтоз адабиётни тушунмаётганингни кечириш мумкин, бироқ тушунишни истамаётганингни мутлақо тушуниб бўлмайди», деб ёзибдилар. 
 

Олишув

Кун чошгоҳга энди. Сангардак тоғи белидаги даралар бор бўйича қуёш нурларига чўмилди. Осмонда бир гала қора калхатлар айланади. Тепалик устида қанотларини кенг ёзганча парвоз қилаётган бу йиртқич қушлардан бири ҳеч кутилмаганда баланд овозда қичқирганича пастликка шўнғийди. Буни кўрган кекса овчи бу ерда бир сир боров, дея бизларни сал олдинга юришга чақирди.

Армон

Қурбон бугун барвақт уйғонди. Хотини тайёрлаган нонуштадан тамадди қилган бўлди. Ишга эртароқ бориш керак. Ахир куни кеча уни директорга биринчи ўринбосар этиб тайинлашди. Кечикиб борса уят бўлади. Қолаверса, Азиз Азизович ҳам унга катта ишонч билдирди. Қурбон ана шу ўйлар билан гаражига кириб машинасини миниб ташқарига чиқарди.Қўлига латта олиб ойналарини артган бўлди.Хотини ичкаридан Қурбоннинг портфелини кўтариб чиқиб машинанинг олди ўриндиғига қўйди.
 

Халажи

Оқбой фермер тележка устида ўтирарди. Теримчилар тушликдан сўнг кенг далага ёйилиб кетишган. Куз илиқ келди, хўжалик иккинчи теримни ҳали якунламай режани бажариш арафасида. Дала четидаги тутқатор ортида фермерлик ташкил этилган йил тикланган омборхонали олд тарафи оқланган уй.

ҚАЙСИ АВТОБУС ОСМОНГА БОРАДИ?

Қаҳратон қиш. Совуқ. Автобус доимгидек ўз йўловчиларини олиб кетарди. Баъзилар тушар, баъзилар чиқади. Охирги бекатга яқин автобусда икки аёл ва усти-боши кир, юпун кийинган, кўзлари мунгли бир болакай қолганди.

Илон ютган бола

(Бўлган воқеа)

Офтоб қайтса ҳам ҳаво қайнаб кетди. Устига-устак уч-тўрт кундан бери ҳаво анча иссиқ. Ўтган ҳафта ёмғир ёғиб, пайдар-пай туман босиб салқин шабада эсган эди.

ОЧКЎЗАН

Туянинг ўркачини эслатувчи, тўлқинсимон қир-адирларда кўклам нафаси сезилиб қолди. Қуёш ер остидаги турфа майсаларни «қулоғидан тортиқилаб» ташқарига судраб чиқаза бошлади. Тўрғай бир жойда учмасдан қотиб туриб, чинқирганича қўшиқ куйлайди. Сал нарида очкўзан зўр бериб ин қазияпти.

Бўрибосар

Қорлар эриб, баҳор нафаси уфуриб қолган ойдин кечаларнинг бирида сомонхонадан ит болаларининг ғингишгани эшитилди. Фермер Рустам амаки ошиқиб шу томон йўналди.

Дарбадар

Ота ўғилга Абдулбоқий деб исм қўйди. Ўнг қулоғига азон, чап қулоғига такбир айтиб, «сенинг исминг Абдулбоқий, сенинг исминг Абдулбоқий» дея шивирлаган, «умрингу ризқинг, дунёю охиратдаги саодатинг боқий бўлсин» дея ният қилган тиллар орадан ўн олти йил ўтиб «йўлда бўл-чўлда бўл, ўлигинг кўчада қолсин», деган дуойибад калимасини айтиб юборди... Дуо ижобат бўлди. Ўғилнинг умри дарбадарликда ўтди, ўлиги кўчада қолди, майитга эга, жаноза ўқиш учун масжид топилмади...
 

Чўпон

Адир ёнбағрида толчўплардан маташтириб қурилган қўтон. Қўтондан йигирма қадамча нарида худди шу таҳлит тикланган омонат чайла. Чайла бўсағасида тошўчоқ. Ўн-ўн бир ёшлардаги набира ўчоқ остига қаланган қуруқ ўтин остига гугурт чақади, сўнг тутай бошлаган ўтинни «пуф-пуф»лаганча ўт олдириб, устига сув тўла қумғонни ўрнаштиради.

ИЛОН ЗАҲРИ

Ҳовлига, ерга чиройли қилиб дастурхон ёзилган. Тандирдан янги узилган иссиқ нон ҳиди иштаҳани қитиқлайди. Заранг косаларда сут келтирилди. Кеча соғилган сигир сутининг устини қалин қаймоқ тутган.

СУВ АЛЛОҲ ЗИКРИНИ «ЭШИТГАНДА»

(Бошланиши ўтган сонда)
Олимларнинг қайд этишларига кўра, сувнинг воқеликка муносабати унинг суюқ, буғ ёки қайнаётган ҳолатларида бир хилда давом этаверади. Фақат музлагандагина сув бундай фаолиятдан тўхтайди, муайян сўз, фикр, туйғу шаклдаги ахборотни муз парчаларига муҳрлайди. 

МЕНИ ЮКСАКЛАРГА КЎТАРДИ... ОНАМГА ТЕККАН ТОШ

Бундан чамаси, 20-25 йиллар олдин, хуллас бола эдим. Онам бошларини ушлаганча кўз ёшлари билан уйга кириб келганлари ҳали-ҳамон ёдимда. Ўшанда онамга қарайману, нима дейишни билмайман... Бошларини анчагача, силаб-силаб, йиғладилар. Кейин чуқур уҳ тортиб, бир тепага, бир менга қараб гапира бошладилар. «Эй Худо, мени шундай ўқимаган қилиб яратдинг. Кўча супураман, одамлардан, ҳайвонлардан қолган ахлатларни тозалайман – шу менинг ишим. Ҳеч бўлмаса, болаларим ўқимишли бўлсин. Қизим тоза кийиниб, тоза жойларда юрадиган одам бўлсин!..»