ДЎСТЛИК СИНОВИ
Телефонини олди-да дўстига қўнғироқ қилди: — Онамнинг мазалари йўқ! Менга дориларга пул керак, — деди.
Телефонини олди-да дўстига қўнғироқ қилди: — Онамнинг мазалари йўқ! Менга дориларга пул керак, — деди.
Якшанба куни эди. Ғанижон уйида иштиёқ билан қоғоз қоралаётганди. Чошгоҳ пайти қўл телефони шўх жиринглади. Қараса, нотаниш рақам. «Ким бўлдийкин?» деган ўйда тугмачасини босиб, телефонни қулоғига тутди.
Кўкламнинг ўрталари. Қуёш олов пуркайди. Қум аралаш келаётган гаримсел кўз очирмайди. Ҳайҳотдай Қизилқум саҳросининг чек-чегараси, адоғи йўқдай гўё. Чўл бағрини тасмадек кесиб ўтган бу йўлни унча ҳам текис деб бўлмайди. Бироқ шундай бўлсада, бу йўлдан онда-сонда т урли русумдаги техникалар ўтиб туради.
Таҳририятдан қайтаётганимда ҳавонинг авзойи бузуқ эди. Бекатда бироз турганимдан сўнг, автобус келди.
Ўзбекистон мазкур глобал жараёндан қандай сабоқ ва хулосалар чиқариши керак?
Қишлоқларнинг бирида кекса одам яшаркан. У жуда фақир бўлса-да, тилларда достон бўлгудай оппоқ оти бор экан. Шундай от эканки, ҳатто қирол ҳам унга ҳасад қилар, қўлга киритиш учун от эгасига кўп мол-дунё таклиф этаркан. Аммо қария отини сотишни хаёлига ҳам келтирмас экан.
Бир куни кечаси бир одам кучли ёмғирнинг ёғишига зўрға чидаганча, бирор бир машина тўхтаб унга ёрдам беришини илҳақ кутарди. Боиси, унинг машинаси шу ерда бузилиб қолган, нима қилишини билмасди. У сувга бўккач, оқ байроқ ясаб, биров кўрсин учун силкий бошлади.
(Йиғлоқи синглимнинг орзуси ушалди)
Туш кўряпман, тушимда дадам менинг ёнимда. У мени уйғотди, қўлидаги «Кока-кола»ни тутиб, «қизим, сув ич, сенга олиб келдим» деди. Сапчиб турдим, ўгирилиб қарасам ҳеч ким йўқ. Бехосдан телефонимнинг ёниб-ўчаётганига кўзим тушди (аслида овозсиз қилиб қўйгандим).
Онажоним пойтахтни кўрмаганлар. Ҳар гал улар билан телефон орқали гаплашганимда шаҳардаги ўзгаришлар, қурилишлар, азим Тошкентнинг ўзгача тароватини сўзлаб бераман. Қишлоққа борсам, албатта, Қамчиқ довонининг шифобахш, табиий гиёҳлари, тоғ эчкисининг қурутларидан олиб бораман. Кўзларида қувонч ёшлари билан узундан-узун дуо қиладилар.
Интернетда бугун йўқ нарсанинг ўзи йўқ. Айниқса ижтимоий тармоқларда ҳар ким ўз профилида фикрини ёзиш, расм, видео жойлаш учун кенг майдон ажратилган. «Фикр билдириш», «Дўстлар билан бўлишиш», «Ўз профилида бўлишиш» ҳам бор бунинг устига. Хуллас, мулоқот доираси ҳам, янги-янги дўстлар билан танишув имконияти ҳам кенг.
Махлуқ бақалоқ ўртоғимизни бутунича ютиб юборди. Жағлари қимирлаганини сезмадик ҳам. Бир луқмада ишини ҳал қилди-қўйди. Бечорани шундай оёғидан кўтарди-да, ғордек очилган оғзига ташлаб юборди. Гўё қудуққа тушгандек, бақирганча тубсизлик қаърига равона бўлди шўрлик ўртоғимиз.
Бир йигит олим кишининг ҳузурига келди. Олим жуда ҳам парҳезкор, ҳаёт синовларида чиниққан, олижаноб киши эди. Салом-аликдан сўнг улар ўртасида қуйидагича суҳбат бўлиб ўтди:
Хориижий мамлакатларда кенг нишонланадиган, арчасиз ўтмайдиган «Рождество» 31 декабрь куни Янги йил байрамига уланиб кетади. Ҳар бир хонадон арча ясатади, чироқлар билан уйи атрофини безатади.
Латвиянинг Рига шаҳри марказида бутунлай қайта ишланадиган чиқиндилар – пластмасса, шиналар, электр чироқлардан ясалган ноодатий 9 метрлик арча ўрнатилди.
Жисми ва руҳи соғлом бўлган одамгина том маънода ўзини бахтли ҳис эта олади. Негаки, инсон учун энг катта бахт ва бойлик саломатлигидир.