Талаба бўлган икки дўст учрашиб қолибди.

— Сен қайси институтга кирдинг?

— Тиббиётга. Сен-чи?

— Ветеринар бўлишга ўқияпман. Жуда яхши бўпти. Институтни тамомлагач, бир-биримизни даволай оларканмиз.

Бир аёл қўшнисининг ўғлидан сўради:

— Аҳмаджон, отангнинг қўлига нима қилди?

— Отнинг ёшини билмоқчи бўлиб қўлларини оғзига тиқдилар.

— Кейин нима бўлди?

— Кейин от оғзини ёпиб, отамнинг бармоқларини санади.

Хотин эрининг шкафидан бир даста пул топиб олиб, эрига жаҳл қила бошлабди:

—Шу-унча пулни мендан яшириб нима қилмоқчи эдингиз?

— Сенинг туғилган кунингда бераман, деб йиғиб юрган эдим.

— Бунча кам?..

— Сиз қизимнинг қўлини сўраяпсиз, шундайми?

— Ҳа.

— Оилани таъминлашга қурбингиз етадими?

— Албатта!

— Яхшилаб ўйлаб кўринг, биз оилада етти кишимиз!..  

Икки жарроҳ суҳбатлашмоқда:

— Биринчи марта оёқни кесиб ташлаш операциясини амалга оширганимда қаттиқ ҳаяжонланганман ва хато қилиб қўйганман.

— Жиддий хатоми?

— Йўғ-э, шунчаки беморнинг соғ оёғини кесиб ташлаганман.

Ярим кечаси телефон жиринглади:

— Алло, кечирасиз, уйғотиб юбормадимми?

—  Уйғотиб юборди­нгиз!

— Унда яна бир бор узр, эрталаб қўнғироқ қиларман. Ҳозир кайфиятингиз йўққа ўхшайди, овозингиздан билиниб турибди...

Профессор талабага:

— Нега бунча қалтирайсиз? Мен бермоқчи бўлаётган саволлардан қўрқяпсизми?

— Йўқ, уларга бермоқчи бўлаётган жавобларимдан қўрқяпман...

Судя:

— Нега сиз нуқул кундуз куни ўғирлик қилгансиз?

Айбланувчи:

— Кечаси кўп пул билан юришга қўрқаман-да!

— Табиий офат туфайли уйингиз вайрон бўлгани ростми?

— Ҳа, биз бошпанасиз қолдик. Бирон ёрдам берасизларми? Сиз суғурта ширкатидан бўлсангиз керак-а?

—Йўқ, мен мухбирман, биз ахборот берамиз.

— Даврон, даданг туғилган кунингга ни­ма совға қилди?

— Тўртта рогатка!

— Ёлғон гапирма!

— Алдамаяпман, устоз! Қишлоқда менинг дадамдан бошқа ойнасоз уста йўқ!

Шифокор ҳузурига кирган бемор:

— Доктор, мен жигар билан келган эдим…

— Жуда соз, — деди шифокор. — Қани, беринг, айниб қолмасидан музлатгичга солиб кўяйлик!

Профессор:

— 1564 йили нима бўлган?

Талаба:

— Шекспир туғилган.

Профессор:

— 1565 йилда-чи?

Талаба:

— Шекспир бир ёшга тўлган.

Йўл ёқасида катта эълон тахтаси турибди ва унда катта-катта ёзув бор: «Ҳайдовчи, оқ йўл!»

Худди шу тахта ўрнатилган устуннинг пастроғида кичикроқ эълон: «Кўприк бузиб ташланган».

— Иккала тишингиз ҳам қаттиқ шамоллаган. Олиб ташлаш керак.

— Қанча бўлади?

— Бир юз эллик минг.

— Икки дақиқада бир юз эллик минг тўлайманми?

  — Хоҳласангиз, жуда секин-секин суғуришим мумкин.

— Мен устингиздан шикоят қиламан! Куяга қарши берган дорингиз ҳеч нарсага ярамас экан. Куя уни ҳузур қилиб еяпти.

— Унда ҳаммаси жойида экан. Куя дорини ейиш билан банд бўлса, кийим-кечак билан мутлақо иши бўлмайди.