— Қадримга етмадингиз, энди мендақасини топиб бўпсиз!..

 — Бекор айтибсан, мен энди сендақасини излаб бўпман!..

Эр-хотин тушлик қилиб ўтиришганда уришиб қолишди. Тарелкалар, енгил стуллар парвоз қила бошлади. Қўшнилар ваҳимага тушиб қолишди.

— Донолар доноси, айтингчи, ҳалол одамни сотиб олиш мумкинми? — Сотиб олиш қийин. Аммо уларни осонгина сотиб юбориш мумкин.

Эр: — Мен сенга мўйна ёқали пўстин совға қилдимми? Хотин: — Қилдингиз! — Мен совға қилган этикда маза қилиб ишга бориб келяпсанми? — Келяпман! — Шундоқ экан, ўғлингни боғчадан олиб келгани ўзинг боравер! — Сиз борсангиз, нима, оҳорингиз тўкилиб қоладими? — Нимада бораман?! Сен совға қилган пайпоқда бораманми?!

— Қани, болам, тур. Бугун дала-ҳовлига картошка қазигани борамиз.

— Саҳарда-я!

— Ҳа, саҳарда, нимқоронғи, картошка қазиб олишга жа қулай пайт...

— Ахир, бизнинг дала-ҳовлимиз йўғ-у, дада. Картошка экиб қўйган жойимиз ҳам бўлмаса...

— Нима, дала-ҳовлимиз бўлмаса, картошка экиб қўймаган бўлсак, биз картошка емаслигимиз керакми?..

— Менга қара, Акмал, сен мушук ҳақида ёзган иншо акангники билан бир хил-ку. Буни қандай тушунса бўлади?

— Нимасини тушунмайсиз? Уйимизда фақат биттагина мушук бор-ку...

Тўртинчи синф боласи дадасига деди:

— Дада, кўзингизни юмганча имзо қўя оласизми?

— Ҳаракат қилиб кўраман!

— Унда кўзингизни юминг.

Бола кундалигининг керакли жойини очиб, дадасининг олдига қўйди. Отаси кўз юмганча қўл қўйди. Бола қойил қол­ди:

— Беш кетдим, дада! Сиз — суперсиз!

— Яхшиям сиз борсиз, устоз. Шундай оғир кунимда ёнимда туриб мадад бўляпсиз. Мен сизга ишонаман.

— ...Аммо, азизам, эрингиз ҳозирча жонлантириш бўлимида... Озгина сабрли бўлайлик.

— Ойижооон! Эртага ота-оналар мажлиси бўларкан! Борасизми?

— Йўқ! Жонга тегди!

— Нимаси жонга тегибди?

— Ота-оналар мажлисингни биламан! Ундан кўра шу пулга Парижга бориб келамиз!

Хотин эрига суратни кўрсатиб:

— Мана шу болани кўр­япсизми?

— Кўряпман, нима қипти?

— Шу болани кеч олтиларда болалар боғчасидан уйга олиб келасиз.

— Э, хотин, боланг боғчага борадиган бўлиб кетганми?

— Розахон! Ичишга бирор нима бероласизми?

— Албатта, марҳамат, мана чой.

— Ўткирроқ бирон нима йўқмиди?

— Бор, марҳамат, икки ҳисса соламиз.

Ҳамшира тиббий дафтарча очяпти:

— Эрга текканмисиз?

— Қайси эримни айтяпсиз?

— Фарқи йўқ... Болалар ҳам бордир?

— Бор. Иккитаси биринчидан, яна иккиси иккинчидан, бундан ташқари, ўзимнинг ҳам икки болам бор.

Шаҳар марказий кўчасида бир амаки икки куркани олдига солиб кетяпти. Олдидан кўча нозири чиқди:

— Амаки, бу ерда куркалар билан юриш мумкин эмас.

— Нега, ахир, мана, каптарлар бемалол юришибди-ку?

— Ҳа, энди улар, тинчлик элчилари...    

— Нима, менинг куркаларим уруш элчиларими?!

— Э, болам, бу бош нималарни кўрмади. Мана бу сандиқчадек телевизоримиз бор эди.

— Пултсиз, олти каналли телевизорни айтмайсизми, дадаси?

— Э, хотин, эсингдами, бошқа каналга омбир билан олардик.

— Зўр кўрсатувлар ҳам бўларди-а, дадаси?

— Ана энди буёғи эртак, онаси...

Анчадан бери кўришмаган танишлар кўчада дуч келишди:

— Э, қаёққа бунча шошиб кетяптилар? 

— Вазирликка, ўзим у ерга бир бориб ҳаммасини супуриб ташламасам!

— Йўғ-э, текширувчи бўп кетганмисиз? 

— Йўғ-а, кулгимни қистатманг, мен фаррошман.