— Менга сизнинг гўзаллигингиз, зеболигингиз, доно-ю, ақллилигингиз ёқади. Хўш, сизга менинг нимам ёқади? — деб сўрабди йигит.

— Менга сизнинг  бошқаларга мана шундай тўғри баҳо бера олишингиз  ёқади.

Габрова хонадони. Ўғилча отасига деди:

— Дада, шу кеча тушимда сиз менга кичкина шоколадча олиб берган эмишсиз!

— Агар ақлли бола бўлсанг, тушингда ундан ҳам каттароғини совға қиламан.

Бир габровалик йигит янада яшармоқчи бўлиб пойтахтга поездда кетаётса, вагонда бирга кетаётган йўловчи сўраб қолибди.

— Қайтишга ҳам чипта олганмисиз?

— Олиб ўтирмадим, — дея жавоб қилди орзуманд йигит, — балки, операция жуда омадли чиқиб, болалар чиптаси билан қайтиш насиб қилар.

Кичкинтой уй шифтини бўяётган отасининг ишини томоша қилаётган эди. Онаси гап ташлади:

— Ўрган, ўғлим, катта бўлсанг, отангга ёрдам берасан.

Бола ҳайрон бўлди:

— Нима, дадам ўшангача ишини тугатолмайдими?

— Ҳайронман... — деди фолбин хола ихлос билан келган одамга, — қарталаримнинг айтишига қараганда, сиз бундан икки йил олдин ўлган бўлишингиз керак-ку?

Келган одам ҳам жавоб қилди:

— Мен ҳам ҳайронман. Билиб беринг-чи, нега ўлмасдан юрибман экан...

— Қўшнижон, ҳозир  одамлар анча олийжаноб бўлиб қолишибди.

— Нега ундай деяпсиз?

— Яқинда мен автобусга чиқаётиб қоқилиб тушдим. Биласизми, одамлар мени босиб кетишмади, устимдан сакраб ўтишди.